Lato

Lato a nawet lata. Niemal trzy lata od ostatniego wpisu! Ciekawe ile minie do następnego 🙂 Póki co muzyczka.

O zaostrzeniu kar

Jakiś czas temu przedstawiciel Ministerstwa Sprawiedliwości – w odpowiedzi na zapytanie poselskie dotyczące surowości kar przewidzianych za przestępstwa z ustawy o ochronie zwierząt – stwierdził, że „kwestia ustawowego zagrożenia jest zależna od przyjętej przez ustawodawcę hierarchii wartości dóbr prawnie chronionych. (…) Ewentualna nowelizacja prawa w tym zakresie musi jednak opierać się na rzeczywistych potrzebach kryminalno-politycznych wskazujących na deficyt dotychczasowych unormowań, jak również nie może kolidować z zasadą proporcjonalności wynikającą z art. 31 ust. 3 konstytucji ani z aksjologicznymi założeniami systemu prawa karnego przejawiającymi się również w określonej hierarchizacji podlegających karnoprawnej ochronie dóbr. Biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności, nie można uznać, aby wysokość zagrożeń ustawowych objętych przepisami karnymi ustawy o ochronie zwierząt, sięgająca 2 lat pozbawienia wolności w wypadku przestępstwa z art. 35 ust. 2 ustawy, była w stosunku do ciężaru tych czynów niewspółmiernie niska. Chronione tymi przepisami dobra są istotne, jednak nie mogą być zestawiane z wieloma innymi dobrami chronionymi przepisami Kodeksu karnego oraz ustaw szczególnych, takimi np. jak życie i zdrowie ludzkie czy bezpieczeństwo powszechne.
Odnosząc się do praktyki orzeczniczej w sprawach o przestępstwa z ustawy o ochronie zwierząt, wyrażam pogląd, że kary orzekane wobec sprawców przestępstw z ustawy o ochronie zwierząt generalnie pozostają w adekwatnej relacji do ciężaru i charakteru popełnionych czynów, zaś sprawcy krzywdzenia zwierząt coraz częściej trafiają przed oblicze wymiaru sprawiedliwości. Z danych statystycznych gromadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości, a dotyczących osób prawomocnie skazanych za przestępstwa określone w ustawie o ochronie zwierząt wynika, że wobec sprawców takich przestępstw stosunkowo często zapadają kary pozbawienia wolności, przy czym w wypadkach drastycznych czynów niejednokrotnie są to kary pozbawienia wolności bez zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Dla przykładu: o ile w 2000 r. za takie czyny zostało skazanych 214 osób, w tym 85 osób na karę pozbawienia wolności, to w 2007 r. zostało skazanych już 486 osób, w tym 217 osób na karę pozbawienia wolności, zaś w 2008 r. – 581 osób, w tym 243 osoby na karę pozbawienia wolności.
Wszystkie powyżej przedstawione okoliczności uzasadniają więc ocenę, że w chwili obecnej nie zachodzą okoliczności przemawiające za podjęciem prac legislacyjnych w zakresie należącym do właściwości ministra sprawiedliwości prowadzących do zmiany stanu prawnego zgodnie z kierunkiem postulowanym w zapytaniu poselskim. Obowiązujące unormowania, przy założeniu ich właściwego stosowania, stanowią gwarancję efektywnego kształtowania i utwierdzania w świadomości społecznej poglądu o cywilizacyjnym wymogu humanitarnego traktowania zwierząt, umożliwiając również zgodne z zasadami sprawiedliwej represji karnej aktualizowanie odpowiedzialności karnej sprawców wymóg ten sabotujących.”

Od czasu udzielenia cytowanej odpowiedzi minęły raptem dwa lata. I nagle okazało się, że stanowisko rządu uległo zmianie. W stanowisku rządu do projektu nowelizacji ustawy o ochronie zwierząt wskazano, że „podwyższenie sankcji karnych (…) pozwoli sądom na orzekanie kar w wysokości proporcjonalnej do popełnionych przestępstw. Ponadto podniesienie górnej granicy kary pozbawienia wolności będzie miało niewątpliwie charakter przestrogi dla innych posiadaczy zwierząt” (całość tutaj). W rezultacie uchwalono ustawę z 18 sierpnia 2011r o zmianie ustawy o ochronie zwierząt (treść projektu tutaj). Jest to kolejny przykład magicznego myślenia, że zaostrzanie sankcji automatycznie rozwiąże nam problem społeczny. Poza tym idą wybory więc każdy ukłon w stronę wyborców jest na wagę złota…

Podsłuchy w 2010r

Prokurator Generalny ogłosił niedawno statystyki dotyczące stosowania podsłuchów w 2010r (szczegóły tutaj). Jak wynika z tej informacji, w 2010r policja i inne uprawnione służby (Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencja Wywiadu, Biuro Ochrony Rządu, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służba Kontrwywiadu Wojskowego, Służba Wywiadu Wojskowego, Straż Graniczna i Żandarmeria Wojskowa) skierowały wnioski o zarządzenie i utrwalanie rozmów lub wnioski o zarządzenie kontroli operacyjnej łącznie wobec 6723 osób, przy czym sąd zarządził kontrolę i utrwalanie rozmów lub kontrolę operacyjną wobec 6453 osób. Autorem większości złożonych wniosków była policja, która wnioskowała o zarządzenie kontroli operacyjnej łącznie wobec 5824 osób, przy czym sąd zarządził kontrolę operacyjną wobec 5594 osób.

Statystyki

„Wydział zabójstw w Wiedniu był niewielki, ponieważ zabójstwa rzadko się tutaj zdarzały. W 1990 roku liczba morderstw w tym mieście liczącym 1,5 miliona mieszkańców wynosiła 50. W tym samym roku w trzyipółmilionowym Los Angeles odnotowano 983 morderstwa (…) a dodatkowy tysiąc popełniono w innych miastach hrabstwa Los Angeles o łącznej liczbie 6 milionów mieszkańców.”

J. Leake, „Pisarz, który nienawidził kobiet”, 2011r, str. 37.